Od cukrowni po drożdżownię

W XIX wieku mieściły się tu cukrownia i młyn. W związku z budową mostu przez Wisłę, w 1848 r., w obiektach cukrowni zorganizowano cementownię, a mechanizm młyna służył do przesiewania żwiru i transportu kamieni budowlanych.

W II połowie XIX w. Tczew przeżywał intensywny rozwój, także gospodarczy. Wspomnianą cementownię zamknięto, ale 13 października 1879 r. na jej miejscu powstaje Cukrownia Tczewska założona przez A. Preussa. Siedem lat później w jej sąsiedztwie rusza druga – Cukrownia „Ceres” (Królewiecka), która spłonęła w 1909 r.

W 1914 r. tereny Cukrowni Tczewskiej zostały zajęte przez administrację wojskową i dopiero jesienią 1915 r. zakład wznowił działalność. W 1920 r. cukrownia została wykupiona z rąk niemieckich i od tego momentu funkcjonowała jako Towarzystwo Akcyjne, które borykało się z ogromnymi problemami – począwszy od braku surowca i niskich cen, po silną konkurencję cukrowni w Pelplinie. W 1923 r. zakład zamknięto. Do 1925 r. próbowano w tym miejscu podjąć inną działalność, m.in. suszarnię ziół i destylarnię olejków, czy produkcję płyt korkowych, krochmalnię, tartak i młyn wodny. W 1932 r. działalność rozpoczyna fabryka drożdży prasowanych.

30 marca 1945 r. komendant wojenny Tczewa płk Piotr Klementiew podpisał akt przekazania Fabryki Drożdży i Fabryki Krochmalu stronie polskiej. Na początku lat 90. Pomorska Fabryka Drożdży dawała zatrudnienie 152 osobom, usamodzielniła się i rozwinęła produkcję. Dzięki nowoczesnym technologiom wytwarzała preparaty witaminowo-drożdżowe i w dalszym ciągu produkowała drożdże (18 proc. ogólnokrajowych dostaw tego artykułu pochodziło z Tczewa). Parę lat później fabryka została kupiona przez francuski koncern „Lesaffre”. Był to początek końca drożdżowni, która przestała działać w lutym 2007 r. Od tego czasu pofabryczny teren ulega ciągłej degradacji.